Een relationele Rollercoaster 9 - De gijzeling - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 9 - De gijzeling

Het gezamenlijke ontbijt voelt, al is dit onze eerste keer, knus en vertrouwd. Met trots vertelt Mieke vertelt over de perikelen in huize Gravee en dat Tineke daardoor, zeker voorlopig, onderdak bij ons heeft gevonden. Eefje valt van de ene verbazing in de andere. "Zoiets had ik helemaal niet achter die Dries gezocht. Het leek me eerder een zacht eitje." "Wij ook niet schat en wij kennen hem al vele jaren."

Tijdens het opruimen begint Eefje te blozen. "Hoe moet het nu verder met ons? Komen jullie nu geregeld naar mij en ik naar jullie?" Ik kijk Mieke aan. Zij slaat een arm om Eefjes schouder. "Is dat wat jij zou willen lieverd? "We zien hoe Eefje knikt, al is dat niet van harte. Mieke kust haar op de mond. "Gek mens! Dat gaat niet gebeuren." Eefje schrikt. "We houden van je." "Ik ook van jullie." fluistert ze. "We houden van je, net zoals wij van elkaar houden. Dan kan het toch niet opgaan dat we je alleen gebruiken als het kruidenbuiltje van ons seksleven… Zeker, er moet nog het een en ander worden geregeld, maar je komt bij ons wonen. En vanaf dat moment is ons: Eefje, John en Mieke." Tranen lopen over Eefjes wangen en ook ik voel ontroering bij dit eenzijdige besluit van mijn echtgenote. Ik was van plan mijn ideeën over een gezamenlijke toekomst eerst met haar te bespreken. Maar nu ze me het gras voor mijn voeten heeft weggemaaid, maakt ze me tot de gelukkigste man op de wereld. "Wat kijk je nou John. Ben je het ergens niet mee eens?" "Integendeel lieverd… Je sprak me ...

... uit het hart."

Bij onze thuiskomst is Tineke in geen velden of wegen te bekennen. Mieke vind een briefje op het aanrecht. 'Wilde jullie niet storen. Ben naar huis. Dries en de feeks zijn boodschappen doen in Duitsland. Ze hebben Carola, vastgelegd in haar bed achtergelaten.'

Ik klap gelijk mijn laptop open en maak contact met de camera in de woonkamer. Tot onze schrik zien we, in de hoek van het beeld, Tineke vastbonden op een eetkamerstoel. Dries loopt door het beeld te ijsberen. 'Wat nou Mama? Waarom moest ik haar vastbinden? Nu is er geen weg meer terug.' We zien haar niet maar kunnen haar wel horen. 'Hoezo weg terug? Waar wil je dan naar toe? Ben stil en laat me nadenken. Je vader en ik hebben voor hetere vuren gestaan.' Tineke richt zich op. 'W..w..waarom waren jullie zo snel terug.' Een gemene grijns verschijnt op Dries zijn gezicht. 'Pech voor jou dikkertje! Het is een feestdag in Duitsland, alles was dicht.' 'Jullie kunnen me niks doen. Ik heb een briefje achtergelaten voor Mieke en John.' 'Hoor je dat Mama, ze heeft een briefje achtergelaten.' Zijn stem druipt van cynisme. 'Ja jongen. Maar volgens mij is ze hier nooit aangekomen. Heb jij Tineke nog gezien nadat ze haar spulletjes heeft opgehaald?' 'Ik niet Mama.' Tineke laat haar hoofd weer hangen.

"We moeten haar laten weten dat we haar zien." Ik pak mijn gsm en open Whats app. "Wat doe je? Zij kan toch helemaal niet opnemen." "Laat me maar even. Zoek jij het telefoonnummer van de recherche en vraag om een ...