Awakenings 12 - Sex Verhalen

Awakenings 12

Hoofdstuk 37

(Donderdagmorgen, Daniel)

Gepakt en gezakt fietste ik even na 8 uur naar school.

Weliswaar had ik het eerste uur vrij, maar begrijpelijkerwijs wilde ik er eerder zijn om te kunnen rea-geren op de talloze vragen, en op of aanmerkingen die nu ongetwijfeld op me af zouden komen…

En ja, natuurlijk was ik zenuwachtig, voorbereid op alle eventualiteiten of niet.

En ja, Sven bleef al die tijd door m’n hoofd spoken; hoe kan ik zijn vriendschap terugwinnen??? En vooral: WAT voel ik nu precies voor hem?

Mis ik nu zijn nooit aflatende warmte en vriendschap?

Of mis ik meer???

Ben ik zonder het zelf te weten de laatste maanden, de laatste jaren misschien, toegegroeid naar een punt dat ik kan zeggen: lieve Sven, jouw vriendschap is het kostbaarste geschenk dat ik ooit van ie-mand heb mogen ontvangen, ik koester dit dan ook als een kleinood, maar nu… nu wil ik verder met je gaan, ik wil je beminnen, je lichaam aanraken, en door intens van je te houden de diepste diepten van je ziel leren kennen….

Zou ik dit tegen Sven willen zeggen?

Zou ik dit met Sven willen delen?

Zou ik mijn vriend al mijn affectie en liefde willen schenken, omdat ik van hem hou, en omdat ik daardoor zo ontzettend graag wil dat hij op en top gelukkig is?

Met mij??

Hieraan denken voelt niet vreemd bij me, het is niet raar (meer).

Maar…. Dat hele speciale gevoel, die befaamde ‘vlinders in de buik’, die heb ik (nog) niet…

Niet.

Ooit?

Ik had nog heel veel om ...

... over na te denken……

Ik karde het schoolplein op en kwakte min of meer m’n fiets in het rek.

Er stonden een paar kinderen, waar ik alleen David van kende, het een jaar jongere broertje van onze drumster Aimée. David (vaker “Davy” genoemd) maakte zich los van het groepje en liep langzaam op me af.

‘Ha, die Daaf.’

‘Hoi Daniel……….’

Hij schuifelde wat met z’n voeten, keek me uiteindelijk aan en zei toen: ‘Bedankt voor uw artikel, Daniel, ik vond het heel tof.’ David kwam uit België, en was – in tegenstelling tot zijn zus Aimée zijn sappige Vlaamse accent nooit kwijtgeraakt.

‘Dank je, Davy…’

‘Ik heb het met belangstelling gelezen….’

‘Dat doet me plezier, jongen’.

Ik zweeg en keek hem aan.

‘Ik heb zo precies mogelijk willen opschrijven wat ik al langer voel……..’

(dis ik nu een van te voren bedachte zin op, of spreek ik dan nu eindelijk eens vanuit de grond van m’n hart??)

‘en ik hoop op deze manier ook anderen te bereiken, die net zo voelen als ik….. misschien biedt dit stukje voor bepaalde mensen een opening, en dan heb ik mijn doel bereikt’

David knikte langzaam.

Hij deed z’n mond open…. en weer dicht….

Aarzeling.

‘Ik…eh.. ik loop al…… bedoel, ik loop maar eens verder, maar echt waar, ge hebt een schoon stuks-ke geschreven, Daniel!’

Ik had David wel door, maar HIJ moest de eerste stap zetten, vind ik. Toen hij een paar meter verder was riep ik hem na.

‘Hey, David!’

Hij keek om en hield z’n pas in.

‘Ja??’

‘Als je eens wilt ...