Anne - 1 - Sex Verhalen

Anne - 1

(Voor mijn volgers: ik onderbreek de serie over ‘geile Evelien’ even, voor een waar gebeurde ervaring, in twee delen).

Als enthousiaste hoerenloper heb ik het altijd wel geil gevonden om van alles uit te proberen. Als je het niet probeert, weet je immers niet of je het lekker vindt. Daarbij heb ik altijd een zwak gehad voor meisjes waarvan je nooit zou denken dat ze tegen betaling neuken als je ze gewoon op straat of zo ziet. Ik val niet op typische hoeren, zoals ze achter de ramen zitten en zo. Als ik het zo terug tel, zal dit verhaal zich in 1993 of ’94 hebben afgespeeld. We hadden nog geen internet en geen mobiele telefoons. Wat we toen wel een tijdje hadden, waren sekslijnen, die gebruikten toen 06-nummers. Zo’n nummer kon je bellen, dan kreeg je een geil verhaal te horen. Er waren er ook waar je echt iemand aan de lijn kreeg, waarmee je vrijuit over seks kon praten. Ik belde regelmatig met een zekere José, meestal in de ochtend, als ik van plan was om in de middag een hoer te nemen. Dat vertelde ik haar ook en zat me intussen af te trekken, om ’s middags vooral niet te snel klaar te komen. Ik ontdekte ook dat er een soort contactboxen op die lijnen bestonden. Je kon daarop ook zelf een ‘box’ nemen en zo berichten ontvangen en inspreken op de boodschappen van anderen. Hierop boden ook vrouwen en meisjes zich aan voor betaalde seks. Ik reageerde daar wel eens op, maar het overgrote deel was ‘fake’.

Toch kwam ik zo ook aan Anne: “Ik ben een studente van 21 uit ...

... Rotterdam en wil tegen betaling seks hebben met mannen. Ik doe maar één man per avond en vraag vijfenzeventig gulden voor een uur. Als je met me wilt neuken, kun je een bericht achterlaten”. Hé? Zou dat echt zijn? Ik woon niet in Rotterdam, maar ook niet zó ver er vandaan. Vijfenzeventig gulden is niet duur, wat mag ik daarvoor verwachten? Voor een half uurtje met een beroepshoer betaal ik minstens 100 piek. Ik reageer terug. “Dag Anne, ik wil graag gebruik maken van je aanbod. Ik wil op afspraak bij je komen, je mag ook bij mij komen, al woon ik niet in Rotterdam zelf. Je mag terug reageren op mijn box”. Dat deed ze ook. Een paar uur later stond er een reactie op mijn box. Daarvoor moest je dus steeds inbellen, ik weet niet meer wat het kostte per minuut, maar daar werd dik aan verdiend. “Hai, met Anne. Ik kan niet ontvangen, normaal gesproken kom ik naar je toe. Ik stel voor dat we elkaar vanavond om half negen treffen op het ontmoetingspunt op het Centraal Station in Rotterdam. Dat kan niet missen. Laat even weten of ik op je mag rekenen”. Dat klinkt goed! Ik reageer terug op haar box: “OK Anne, ik ontmoet je om half negen bij dat ontmoetingspunt”.

Fris gedoucht, tanden gepoetst, lekker luchtje op ga ik ruim op tijd naar Rotterdam. Dat ontmoetingspunt in de (oude) centrale hal is niet te missen. Ik ga daar niet zo maar staan, maar een meter of dertig er vandaan, achter zo’n hokje waarin je pasfoto’s kunt maken. Het is bijna half negen en opvallend stil in de hal. In de verte ...