Trio Van Pasta - 3 - Sex Verhalen

Trio Van Pasta - 3

3. Rood

Haar keuken ruikt naar terpentijn, het is een nare geur, geen kruidengeur, geen kookgeur.

Isabel zit op een barkruk, vlak bij haar werkvlak. Haar favoriete plek in huis.

Ze draagt een rood jurkje, lange mouwen en een split, met niets eronder valt het heel diep over haar naakte borsten. Ze heeft geen ondergoed aan vandaag behalve donkerrode kousen met een sierlijk motief in bordeaux en zwart kant.

‘Die kousen had je vorige week aan.’

Charlotte kijkt op van haar schildersdoek. Ze waren dus toch niet zwart.

‘Ik denk dat jouw geur er zelfs nog inhangt. Ik wou ze niet wassen.’

‘Dat is vies.’

‘Sex is altijd een beetje vies, liefje.’ Isabel kust haar eigen wijsvinger. Dat moet de vinger zijn waarmee ze vorige week haar kontje heeft gevingerd. Charlotte probeert de gedachte van zich af te zetten. Ze is een portret aan het schilderen, ze heeft geen zin om aan anale seks te denken. Haar eerste keer. En het was nog heerlijk ook. Verdomde dildo’s, niet eens haar Peter die niet liever zou willen. Totaal ongepast vindt ze het best grappig, en een beetje triest, en redelijk pervers.

Isabel poseert voor haar, in haar keuken, gekleed als een vamp, of erger.

Charlotte heeft het opgegeven kop of staart te knopen aan deze vrouw. In die jurk, vlammend rood, kan er al zo goed een sexy duivelstaartje aan.

Terug naar de werkelijkheid, haar schilderij, het model voor haar.

Diep inademen, polsen los, en kijken, vooral goed kijken. Alles in dit huis is ...

... heerlijk, alles aan deze vrouw is heerlijk, en zo verwarrend.

Haar penseel strijkt langs de dijen van Isabel in het portret. Ze probeert het motief van de kousen licht te schetsen. De vuurrode veterlaarzen krijgen gewoon een aanzet.

Veel rood, heel veel rood.

Ze heeft een pact met de duivel gesloten: eerst mocht zij Isabel schilderen, daarna mocht Isabel de kleren kiezen die Charlotte moest aandoen.

Geen enkel moment twijfelt ze eraan dat ze er straks ook gaat uitzien als een vamp, een del, een slet of een hoer, of erger... maar dit schilderij is het waard.

Ze heeft het bijna waar ze het hebben wil, niet te vaag en niet te afgelijnd.

Ze wil de sensualiteit van Isabel oproepen, niet de details van haar uiterlijk. Behalve misschien die sprietjes, die moeten erbij. Verder vooral haar uitstraling, haar uitdagendheid. Onmogelijk vast te leggen, maar misschien kan ze het net genoeg weergeven om er iets bij te voelen.

Iets voelen is zo vaag. Charlotte kijkt naar het schilderij en aanvaardt dat het haar opwindt.

Misschien is dat de essentie waarover het gaat, meer niet.

Ze legt haar penseel opzij.

‘Zijn dit horentjes?’ Isabel wijst naar vage trekken in de krullende lokken van haar geschilderd evenbeeld.

Charlotte kijkt wat vertwijfeld naar haar eigen werk. Het verrast haar, ze heeft het zo niet gezien maar nu kan ze het niet meer wegdenken: horentjes...

‘Ik wist niet dat je die kon zien, en ik maar denken dat ze onzichtbaar waren.’

Met een speelse ...