De Tiende Huwelijksnacht - 2 - Sex Verhalen

De Tiende Huwelijksnacht - 2

Iedereen kent het verhaal wel van Dalid, Prins-Generaal van de stadstaat Precia, die op een zekere dag zijn legers verzamelde om op te trekken tegen de naburige stadstaat Ertonia. Wat de reden precies was, daar verschillen de meningen over. Er zijn er die zeggen dat Dalid gegriefd was door laatdunkende woorden die de Magistraat Tyru in een raadsvergadering over hem had gesproken terwijl enkele van zijn bloedverwanten aanwezig waren. Een ander gerucht is dat het geschil al jarenlang broedde en het in werkelijkheid over enkele grensgebieden ging. Weer anderen houden tot op de dag van vandaag bij hoog en laag vol dat er van geen enkele provocatie vanuit Tyru of Ertonia sprake was en Dalid gewoon oorlogszuchtig was. Om tegen een stad op te trekken had hij geen enkele reden nodig. De waarheid doet er hoe dan ook niet zoveel toe voor dit verhaal.

Dalid trommelde zijn legers bijeen en marcheerde aan het hoofd van drieduizend man naar Ertonia. Daar waren ze allesbehalve blij met deze ontwikkeling. Of zijn opmars nu terecht was, of onterecht, hun schuld of de zijne, Dalid stond bekend als een zeer bekwame legeraanvoerder en de drieduizend man die achter hem liepen waren veteranen van eerdere oorlogen. Mannen die eerder zouden barsten dan buigen, eerder zouden veroveren dan verliezen. Dus werd er in de raadzalen van Ertonia vergaderd over wat ze konden doen aan deze dreiging. Het zou mogelijk zijn om zijn toorn met klinkende munt af te kopen. Dalid was niet alleen een krijger maar ...

... ook een beschaafd man, en als bloedvergieten niet nodig was, zou hij ervan afzien. Zolang zijn eer maar gered was (en de soldij uitbetaald). Fellere lieden wilden vechten. Zij zaten veilig in hun stad, terwijl Dalid voor de muren zou liggen. Maar Dalid was een krijgsman, zijn soldaten gehard en Ertonia was een stad van handelslieden. Weer anderen wilden eerst onderhandelen voordat er betaald of gevochten zou worden en een enkele lafaard wilde de stad verlaten of zich zomaar overgeven. Voor alles was wat te zeggen en de raadsvergaderingen gingen zo lang en heftig door dat het leek of de oorlog alvast begonnen was binnenin de raadzaal.

Er was iemand die de raadsvergadering bijwoonde zonder dat de Magistraat en zijn raadgevers ervanaf wisten. Achter de gordijnen stond ze te luisteren: Emelica, de dochter van de Magistraat. Door haar vader werd ze altijd buiten de politiek gehouden, omdat hij vond dat het een mannenzaak was. Emelica had besloten zichzelf te leren hoe het spel te spelen en deed dat in eerste instantie door de kunst af te kijken bij anderen. Ze luisterde hoe de raadslieden dezelfde argumenten over en weer scholden en kwam tot de conclusie dat ze zo niets opschoten.

En inderdaad, het gebeurde dat het leger van Dalid van Precia voor de stad zijn kamp opsloeg, voordat er ook maar iets besloten was. Nu was het de bittere keus: Vechten of overgeven. Onderhandelen vanuit deze positie was niet mogelijk, ze waren te zwak. Maar nog altijd waren de meningen verdeeld ...