Dokter Brijs wordt vader (2) - Sex Verhalen

Dokter Brijs wordt vader (2)

Wat vooraf ging: 3 delen 'Dokter Brijs nodigt uit,' waarin de knappe dokter het geluk vindt bij de charmante hoofdverpleegster Nicole. Dit is deel 2 van een nieuwe vervolg reeks. Het speelt drie jaar later.

Deel 2)

Terwijl Nicole thuis met gepaste haast aan het opruimen ging, was haar man in het ziekenhuis net klaar met zijn ronde langs de patiëntenkamers. Nog een halfuurtje en zijn eerste werkdag na de vakantie zat er alweer op. Samen met Sandra Tilborgs, de hoofdverpleegkundige van dienst, overliep hij de wijzigingen in de medicatie en de bijkomende onderzoeken die dienden geregeld te worden. Geheel onverwacht voelde hij plots haar dij tegen de zijne en in een reflex schoof hij wat bij haar vandaan.

“Niet doen, Sandra,” bromde hij kortaf.

“Oei, oei, doktertje, wat loop jij er de hele dag al humeurig bij zeg. Ik durf wedden dat jij tijdens jouw vakantie alweer niet aan neuken toegekomen bent.”

Herman kreeg er prompt spijt van dat hij Sandra in vertrouwen had genomen. Het was een vergissing geweest om deze vrouw, met wie hij in een ver verleden een paar keer het bed had gedeeld en die met zekerheid nog steeds een boontje voor hem had, in vertrouwen te nemen in verband met zijn echtelijke problemen. Hij voelde hoe hij dieprood kleurde onder haar onderzoekende blik.

“Zie je wel, ik wist het! Sandra’s toon had iets triomfantelijks. “Nicole houdt nog steeds haar beentjes toe!” Alsof ze hem wilde troosten, haakte ze haar arm om hem heen, maar Herman weerde haar ...

... resoluut af.

“Wat is er? Vindt je me niet lief meer?” Alweer leunde Sandra tegen hem aan en ook nu schoof Herman een stukje op.

“Ach” mompelde hij, op een toon alsof hij zichzelf moest overtuigen, “ik denk het wel. Je bent een mooie vrouw, Sandra, maar je weet dat ik getrouwd ben en geen gedonder met andere vrouwen wil.”

“Doe niet zo ouderwets, Herman. Ik herken je niet meer. Vroeger had je daar toch geen problemen mee, weet je nog? Alles wat een rok droeg was niet veilig voor je. Waar is die Casanova in jou gebleven?”

“Schei uit, Sandra!” berispte hij haar. “Dit gesprek heeft geen zin en is veel te vertrouwelijk. Het lijkt me beter dat we voortaan de gangbare omgangsregels van het ziekenhuis respecteren, anders wordt samenwerken in de toekomst wel heel erg moeilijk.”

Humeurig draaide hij van haar weg en liep de gang op, vastbesloten om de afdeling direct te verlaten.

Sandra liet zich echter niet zomaar afschepen. Het klepperen van haar teenslippers galmde door de gang en het klonk akelig dichtbij. Toen Herman aan het einde van de gang linksaf draaide en op weg naar de lift voorbij de linnenkamer kwam, had ze hem ingehaald. Met een flinke ruk aan zijn arm hield ze hem staande.

“Herman,” fluisterde ze, alhoewel op dat moment niemand haar kon horen, “Het spijt me. Jij hebt al ellende genoeg, zonder dat ik het je nog eens goed inwrijf. Ik wil jouw vriendschap niet verliezen. Ik wil het goed maken met je.”

Aarzelend keek hij haar aan, niet goed wetend wat ...