1. gluren op kantoor


    Datum: 19-10-2019, Categorieën: Lesbisch Auteur: Anoniem, Bron: Gertibaldi

    Al een jaar werkte zij bij mij op kantoor. Elke dag passeerde ik haar bureau en zag haar gluren. Ze sprak me nooit aan, en als ze zag dat ik naar haar keek, keek ze weg. In het begin dacht ik dat ze me niet leuk vond, andere collega’s vertelden me dat ze nogal preuts was. Ik dacht dat ze misschien een probleem had met mijn lesbisch zijn. Mijn geaardheid is geen geheim, niemand anders had het er moeilijk mee. Tot een maand geleden dacht ik echt dat ze me niet kon uitstaan, tot ze me betrapte terwijl ik me was aan het omkleden (ik kom met de fiets naar het werk, wat een eindje is.) ze werd helemaal rood en wist niet hoe rap ze zich uit de voeten moest maken, toen ik buiten kwam zag ik haar staren naar mijn borsten. Nu ben ik lang genoeg braaf geweest, en heb ik lang genoeg gedaan alsof ik haar niet zag gluren.
    
    Ik ben sportief gebouwd en heb kort haar in piekjes. Toch probeer ik de weinige vrouwelijke vormen die ik heb te accentueren met strakke jeans en taillerende blouses. Zij is veel vrouwelijker met mooie ronde borsten, ze draagt altijd mantelpakjes waarmee ze haar figuur probeert te verbergen. Haar gluur spelletje werd ons gluurspelletje. Als ik haar zag kijken dan keek ik terug en glimlachte naar haar. Ik zorgde dat we elkaar vaak moesten kruisen in de gang, het kopieer lokaal, de koffieruimte en altijd stond ik in de weg zodat ze me altijd moest aanraken tijdens het passeren. Ze begon het zelf leuk te vinden want ik merkte dat ze steeds vaker in de gang en zo te vinden ...
    ... was,maar nog steeds wou ze niet met me praten. Tot die dag dat ik haar hoorde zeggen tegen een andere collega dat ze wat langer zou blijven. Ze had niet gemerkt dat ik achter haar stond en het ook hoorde. Ik besloot dat ik ook nog wat werk in te halen had die avond.
    
    Daar zat ik dan achter mijn computer, iedereen was al vertrokken enkel zij en ik bleven over. De moed zonk me in de schoenen toen ik haar onverstoord achter je computer zag zitten. Misschien was mijn gevoel mis, was al dat zogezegde geflirt enkel van mijn kant. Ik hoorde haar recht staan, opeens merkte ze dat ik er ook nog was. “Wat doe jij hier nog?” Ik keek haar aan en antwoordde “wauw, en ik die dacht dat je niet kon spreken. Dat is de eerste zin die ik je hoor zeggen tegen me sinds ik hier werk. ” Ze werd rood en keek naar de grond. Ik stond recht en ging dicht bij haar staan, zachtjes fluisterde ik in haar oor “ik neem het je niet kwalijk hoor, want je ogen spraken boekdelen.” Ze begon zenuwachtig te giechelen nadat ik dat had gezegd, “wat een stomme versiertruc, denk je echt dat ik daarvan onder de indruk ben” Ik moest zelf lachen om die dwaze zin, “nee maar ik wist niks beters te verzinnen en ik was het beu om genegeerd en begluurd te worden door jou” Nog steeds wou ze me niet aankijken. Ik boog me naar haar toe en kuste haar zachtjes in haar hals. Mijn onzekerheid over of ik het allemaal verzonnen had verdween direct toen ik haar adem hoorde stokken en ze meer naar me toe leunde. Aangemoedigd door haar ...
«123»