Een Hele Lange Reis... - 1 - Sex Verhalen

Een Hele Lange Reis... - 1

... terug. ,,Ik zie je thuis.’’ Had ze me gestuurd op de sms. ,,We moeten even praten.’’ Was het devies. Maar thuis viel er niets te bespreken. Ze was er al niet meer. Onbereikbaar ook. Alleen die brief waarin vlug stond geschreven dat ze ongelukkig was en dat ze ergens ver weg van hier opnieuw wilde beginnen. Zo ontzettend pijnlijk. We hadden ruim 7 jaar een relatie en ik was gek op haar, en zo dacht ik, zij ook op mij. Amanda las de brief en liep snikkend naar boven naar haar kamer, terwijl Julianne naast me kwam zitten en mij begon te troosten. Alsof ze het al wist. Maar dat was niet zo. Julianne zette zichzelf nooit voorop. Erg bewonderingswaardig. Ik heb haar later wel horen huilen. En vaak ook. Collega’s verklaarden me voor gek dat ik nu op zo’n lange reis ging met ze met niet meer dan een camper en een tentje. Ergens hoopte ik dat we misschien op onze reis haar zouden tegenkomen. De gene die we allemaal zo misten. Maar ik werd eerder om een andere reden voor gek verklaart. Want wie een beetje kan rekenen, heeft al door dat Julianne en Amanda niet mijn echte dochters zijn. Ik zag ze als dochters. En ik hield van ze als dochters. Maar ze waren niet mijn dochters. Julianne was 11 en Amanda 13 toen ik ze leerden kennen. Nog kinderen. Maar dat was lang geleden. De meesten van mijn kennissen, vrienden en familieleden zeiden mij gewoon ijskoud dat ik hetzelfde moest doen. Dat ik geen reden had om te blijven. Dat zij mijn dochters niet waren, en dat ze ondertussen al wel ...

... volwassen waren. De meesten begrepen dan ook niet dat in 7 jaar tijd een hoop kon gebeuren. Dat het best mogelijk was om de kinderen van een ander als je eigen te gaan zien. Geloof me, dat kon. Een enkeling echter, die wel begreep dat ik bleef bij hun en voor hun bleef zorgen, zei dat ik die reis nooit moest beginnen en dat ik moest beginnen met hun los te laten. Onbegrijpelijk eerst. Ze waren net hun moeder zomaar verloren, en dat zou ik hun ook nog in de steek laten. Dat ging niet gebeuren. Maar tussen die enkelingen die mij iets beter kenden, was er 1 iemand die misschien wel de spijker op de kop sloeg en zei me niet op reis met ze te gaan juist omdat ze volwassen waren geworden. En ze waren niet zomaar volwassen geworden. Zowel Amanda als Julianne waren misschien wel de mooiste meisjes die ooit gezien had. En die enkeling wist dat ik dat stiekem als pseudoreden zou gebruiken om de reis door te zetten. Niet dat ik een viezerik was, maar puur op uiterlijk waren beiden fijn gezelschap, zal ik maar zeggen. En misschien was ik daar na een paar maanden wel aan toe, maar geen haar op m’n hoofd die durfde te beweren dat ik ook maar een vinger op hun zou leggen. Want zoals ik al zei: In 7 jaar gebeurde er een hoop en wat andere ook zeggen, ik zie ze als mijn dochters.

Maar ik zat daar nog met de kaart op de grote eikenhouten tafel in de keuken toen de 2 in kwestie binnen kwamen gelopen. Ze kwamen net terug van de sportschool. Iets wat ze beiden van mij en hun moeder hadden overgenomen, ...