Twee Is Te... - Sex Verhalen

Twee Is Te...

“Lieve Captain,

Dit is niet de brief die je nu wil lezen. Dat weten Véronique en ikzelf maar al te goed. Ja, Véronique zit naast me terwijl ik dit schrijf. Ik zou het alleen niet gekund hebben. Want het is ook niet de brief die wij willen schrijven. Maar het is de enige die we kunnen schrijven. Je weet al heel lang dat je deze brief zal krijgen. Misschien komt hij sneller dan verwacht. Misschien hadden we hem al sneller moeten schrijven. Ik weet het niet. Doet er niet toe. Je hebt hem nu in je handen.

Jij zegt dat je niet kan kiezen, Captain. Dat kiezen verliezen is. Dat je onze beiden wil.

Je hebt dat gezegd van in het begin. Ik vraag me soms af hoe we met z’n drieën in deze situatie verzeild geraakt zijn! Zo diep dat het alleen maar pijn doet. Het begon zo onverwacht, zo onwaarschijnlijk, zo absurd, zo belachelijk, zo grappig ook! Vorig jaar op 14 februari - je weet je momenten wel te kiezen, Captain! - stond je plots bij ons op de verdieping met twee bossen rode rozen in je armen. Zo plots was het natuurlijk niet. Al maanden kwam je bij ons langs om te babbelen. Het was niet moeilijk om te zien waarom je zo vaak langskwam. Maandenlang vroegen we ons af op wie je nu verliefd was! Na ieder bezoek analyseerden we alles wat je had gedaan of gezegd om toch maar een hint te krijgen wie je nu in godsnaam wilde! Ieder woord, iedere oogopslag of glimlach bespraken we. In het begin voelden Véronique noch ik iets speciaals voor jou. Wel waren we gevleid door je aandacht en ...

... je complimenten. Je hebt de gave van het woord, Captain. En daar houden vrouwen van! Maar omdat we met elkaar elke dag over jou bezig waren, half ernstig, half spottend, hebben we ons de verliefdheid in gepraat! Als twee pubermeisjes van dertien! Op een bepaald ogenblik konden we niet meer zonder je bezoekjes. Het enige waar we nog mee bezig waren was met de vraag wanneer je langskwam, wat je dit keer zou zeggen. De onzekerheid op wie je nu echt verliefd was, begon ons te kwellen. We begonnen zelfs jaloers op elkaar te worden. We begonnen te vechten om je aandacht. Het was tussen ons bij momenten ondraaglijk! Ik haatte haar en zij mij!

En op het moment dat we dachten dat je je ging uitspreken, op het moment waarop je je wel moest uitspreken - het was immers Valentijnsdag - stond je daar voor ons. Met twee bossen rozen in je armen en met je ogen vol tranen. “Ik kan niet kiezen”, stotterde je en kreeg daarna niks meer uit je keel. Je liefdesverklaring was aan ons beiden gericht. Ik vond het op dat moment zo compleet absurd dat een man aan twee vrouwen tegelijk en nog op hetzelfde ogenblik zijn absolute liefde verklaarde. Welke vrouw zou daarin trappen? Ik dus. En Véronique. Je was zo overtuigend dat we alle twee omver geblazen werden. We waren verrast door je aanzoek, gevleid door zoveel mooie woorden, opgewonden door het nieuwe en onbekende. Want nieuw en onbekend was het voor ons, dit triootje! En daar stonden we dan: alle drie met tranen in onze ogen, onze harten overvol ...