Mini - 111 - Sex Verhalen

Mini - 111

En exact om acht uur ging de zoemer. “Loop maar naar binnen, mensen. Fred, je weet de weg.” We deden de deur open. De liftdeur ging even later open en Fred z’n massieve gestalte kwam naar buiten. Zowaar netjes in pak, maar gelukkig zonder stropdas. En achter hem: een lange vrouw in een mooie jurk. “Zo, dame en heer… dit is een beter welkom dan de laatste keer!” Een brede lach verscheen op Fred’s gezicht. “Mag ik jullie voorstellen? Dit is mijn vriendin Wilma. Wilma, dit zijn Kees en Joline, mijn vroegere en huidige leidinggevenden.” We schudden handen. “Hoi, ik ben Wilma.” Ze stak iets boven mij uit en Fred zag me kijken. “Ja Kees, ze is langer dan jij…”

Joline wenkte hen naar binnen. “ Kom mensen… Binnen brandt de verwarming. Beter dan hier op dit tochtige balkon. Wilma, denk om je hoofd: de lamp hangt voor jullie nogal laag.” Ze glimlachte en zei: “Ach, ik loop wel vaker tegen de lamp… Gelukkig iets minder dan die burger hier naast me.” Fred keek me aan. “Ja, dat is sinds een paar weken mijn bijnaam. ‘Burger’. Potdomme.” Wilma haalde haar schouders op. “Hij is nu toch burger? Ik snap niet wat daar mis mee is. Ik ben het al 27 jaar en vind het prima.” Joline gaf haar een arm. “Ik ook. Dat militaire gedoe… Ga maar aan de bar zitten, mensen; het voorafje wordt zo opgediend door de chef-kok himself.”

“Hoho, Joline… Mag ik deze dame eerst even laten genieten van het uitzicht?” Fred nam Wilma bij een hand en loodste haar naar het raam. “Kijk mop… Dáár ligt de Oirschotse ...

... Heide. Heb ik menigmaal overnacht. Ik zei niet ‘geslapen’. En Kees ook, een jaar of wat geleden.” Hij keek me aan. “Nooit gedacht dat we er nog eens op uit zouden kijken met onze vriendinnen, hé Kees?” Ik grinnikte. “In die tijd in ieder geval niet. Er waren nachten waarin ik vurig hoopte dat ik de Oirschotse Heide nooit van m’n leven meer zou zien.” Wilma keek Joline aan. “Zullen wij…” Verder kwam ze niet. Ze keek naar de foto van de Passiebloem.

“Wauwww… Wie heeft die gemaakt?” Joline wees naar mij. “Mijn vriendje is héél soms, als hij z’n technische knobbel even loslaat, best wel artistiek.” Ik boog. “Thank you, madam…” Fred zei droogjes: “Dat moet dan een foto zijn met een sluitertijd van een duizendste van een seconde. Langer komt Kees niet uit z’n technische zelf.” Ik keek hem aan. “En bedankt, maat. Ik hou ook van jou…” Joline wees naar de bar. ‘Zoals ik net al zei… Laten we gaan zitten, anders is het voorafje koud. En wordt de Chef nijdig.”

Fred, Wilma en Joline gingen zitten. Ik liep naar de andere kant van de bar en haalde de pasteitjes uit de oven. “Madames et monsieur: de vulling komt niet uit een blikje, maar is eigen recept.” En met een blik op Fred: “En hier heb ik iets meer dan een duizendste van een seconde over gedaan, vriend, dus gedraag je en flikker het niet in één keer in die kliko die jij ‘slokdarm’ noemt.” Wilma giechelde. “Oh, je kent hem?” Ik zette de pasteitjes op de bar. “Ik heb jouw vriendje eens een complete frikadel naar binnen zien gooien. ...