-
Fout - 5
Datum: 9-8-2017, Categorieën: Tieners Auteur: Jefferson, Bron: Opwindend
5 - Manon moest zich melden op een adres. Alleen. Dat deed ze ook. Het was bij haar op het dorp. Niet in een buurt waar ze graag kwam. Ze had de opdracht zich mooi te maken. Dat had ze met liefde gedaan. Ze wilde Jamal graag weer zien. Een luchtig nog onschuldig zomerjurkje viel over haar slanke lichaam heen en met blote armen en benen trok ze alle ogen op de weg daarnaartoe. Ze belde aan, moest even wachten, en voordat ze het wist was het donker. Uit het niets sprong er iemand uit de bosjes en kreeg ze een zak over haar hoofd. Nog voordat ze kon schreeuwen, werd ze meegesleurd en in een auto geduwd. Een stem die ze niet herkende, zei haar dat ze beter kon zwijgen, als ze ooit nog eens het daglicht wilde zien. Van angst hield ze haar mond. - Het was een lange rit en Manon had alle tijd om haar fouten eens goed na te gaan. Het was eindelijk zover gekomen dat ze zou boeten voor wat ze gedaan had. Daar was ze van overtuigd. Ze vond het vreselijk dat Erin nu haar gelijk zou krijgen. Maar had ze maar geluisterd. Ze was ontvoerd en wie wist hoeveel erger het nog zou gaan worden. Dat ze niet alleen was, had ze al wel door. Voorin zaten twee mannen die ze met elkaar hoorden praten. Ze herkende de stemmen niet. Een van die mannen had haar net ook ontvoerd. Maar zoals er tegen haar gesproken werd, werd er ook tegen een ander gesproken. En die kon ook maar beter zijn mond houden. Dat advies gold dus voor hun beiden. - De auto stopte. Het had net om en nabij een uur ...
... geduurd. Ze hoorde niet veel van buiten. Alleen hoe een garagedeur openging. En ook hoe die weer sloot. Toen hoorde ze helemaal niets meer. Voorin stapten de mannen uit en lieten Manon zitten. ,,Hey, waar zijn we?’’ fluisterde ze vrijwel direct. Een harde klap volgde op de ruit aan haar kant. ,,Mond houden!’’ werd haar toegeschreeuwd. En ze durfde dan ook niets meer te zeggen. De ander had het wel gehoord, maar wist toch net zo min. - Haar deur werd opengetrokken. Wat ruw werd ze eruit gesleurd en bonden ze haar handen vast achter haar rug. Ze trokken haar mee en zette haar op een eenvoudige klapstoel. Daar moest ze even zitten. In deze ruimte was het koel, te koud voor een zomerjurkje. Het was al helemaal geen plek voor een meisje als Manon. Maar na verloop van tijd werd de zak van haar hoofd getrokken en keek ze drie mannen aan. Twee dacht ze nu wel te herkennen. Dat waren die jongens uit de garage van die nacht. Maar ze wist het niet helemaal zeker. Ze stonden naast een oudere man die zat. Een man van rond de vijftig. Die keek haar strak aan. De andere twee hadden een donkere zonnebril op. Ze keek om zich heen. Het was een grote en ruime garage gevuld met dure auto’s. Ze snapte er niets van. ,,Waar ben ik?’’ vroeg ze snel en keek de mannen angstig aan. Niemand reageerde. ,,Heb je haar niet gevraagd haar mond te houden?’’ vroeg de man cynisch aan de andere twee. ,,Jawel, baas.’’ zei de één. ,,Laat haar dan haar mond houden…’’ stelde hij nonchalant voor, ...