Vrijdag - 1 - Sex Verhalen

Vrijdag - 1

Dit verhaal is geschreven op verzoek en dus een fictief verhaal.

Tringgg…trinnggggggggg….vermoeid gaat mijn hand naar de wekker, ik heb totaal geen zin en draai me nog een keertje om. Na een half uurtje gaat dat klereding weer af en ik besluit dan toch maar uit bed te komen. Vermoeid kijk ik naar de klok. Het is zeven uur, ik sleep mezelf naar de douche om even later weer schoon terug te komen, maar de zin is er nog altijd niet. Trek mijn kast open en ik kies een blik werpend naar buiten voor een broek. Ziet er buiten maar somber uit, net zoals ik me voel. Een leuke blouse aantrekkend kam ik me haren snel maar omdat ik nergens geen zin in heb, besteed ik er verder niet teveel aandacht aan.

Lopend naar beneden ben ik halverwege de trap als ik me bedenk dat mijn telefoon nog op het nachtkastje ligt en draai me om en loop naar de slaapkamer. Het ding oppakkend laat ik het vervolgens in mijn broekzak glijden. Beneden aangekomen trek ik alvast mijn schoenen aan voor ik naar de keuken loop om mijn lunchpakketje uit de koelkast te vissen en in mijn tas te laten glijden. Het is inmiddels half acht zie ik op de klok. Half acht, grapje zeker zeg ik tegen mezelf. Ik pak mijn telefoon en zie dat het inderdaad half acht is. Ben al een uur te laat, dit is me nog nooit overkomen.

Haar telefoon gaat, het is een collegaatje van haar werk. Waar ben je, ik zie je niet op het perron. Kan wel kloppen, ik ben nog thuis. Jij nog thuis, ben je ziek, hoort ze haar vragen. Nee, niet ziek, ...

... alhoewel ik heb weinig zin. Kom je nog of blijf je thuis. Ik kom nog maar het zal een beetje later zijn. Inge begint te lachen hoort ze, ben je lekker dadelijk in de trein net een sardientje, lacht ze. Succes Lei wenst ze haar toe. Ja, bedankt Inge.

Haar spullen bij elkaar pakkend, laat ze haar telefoon in haar broekzak weer glijden en loopt dan naar buiten, mmm….toch maar even een jas aan doen, opkijkend naar de grijze wolken. Snel pakt ze haar jas en dan loopt ze met de fiets in haar hand de poort uit. Ze zit nog maar net op haar fiets richting het station of de eerste druppels vallen al uit de lucht. Haastig fiets ze naar het station om niet al te doorweekt te worden. Het is een drukte van jewelste op het station en vermoeid bekijk ik van een afstandje al die mensen. Drama wordt dit zo in de trein. Hoe noemde Inge het ook alweer sardientjes in blik. Dat gaat het zeker worden met al die mensen. De trein is verrassend genoeg op tijd en als ze allemaal zijn ingestapt voelt ze zich inderdaad als een sardientje in blik. Bij de volgende halte proppen nog meer mensen zich naar binnen. Of ze het nu wil of niet maar voetje voor voetje schuifelt ze naar achteren. Ze sluit haar ogen en doet ze weer open, nog altijd is er niks veranderd dan voelt ze iets, achter haar. Degene die tegen haar aan staat heeft duidelijk een stijve.

Kan er ook nog wel bij, sta ik hier al fijn geperst staat er ook nog iemand achter mij met een stijve. Als ik dit aan Inge vertel die ligt dubbel van het ...