Op Kamers - 3 - Sex Verhalen

Op Kamers - 3

... veranderde ik van onderwerp. Ik had namelijk nog iets anders dat ik met Joshua wilde bespreken: Jesper had me enigszins ontweken, die dag. Hij stond wel in het vaste groepje medestudenten waarmee we de pauzes van de colleges altijd verkeerden, maar hij had me nauwelijks aangekeken, en na het laatste college was hij meteen verdwenen, terwijl we anders altijd nog wat kletsten. Had hij spijt van wat er gebeurd was? Wat wilde hij nu? Wist hij eigenlijk zelf wel wat hij wilde? Joshua vroeg: "En jijzelf? Weet je zelf wat je wil, en heb je dat ook aan hem verteld?" Een goede vraag, waar ik eerlijk 'ja' op kon antwoorden. Ik vond Jesper hartstikke leuk, wilde vaker met hem naar bed, en voelde me zelfs een beetje verliefd. Op dat laatste na was ik tegen Jesper ook heel duidelijk geweest. Dus daar kon het wat mij betreft niet aan liggen. Ik besloot maar even niets te doen. Zoals Joshua ook zei: het is soms een kwestie van tijd. Ik moest Jesper maar even wat ruimte geven.

Die avond stuurde Jesper me een lange Whatsapp. Met kloppend hart opende ik het bericht. Zou hij op deze manier vertellen wat hij wilde? Misschien omdat hij het te moeilijk vond om dat face-to-face te doen?

De Whatsapp ging daar echter totaal niet over. Hij vertelde dat het studeren hem zwaar viel. Vooral het vele leeswerk was lastig. Hij deed er langer over dan de bedoeling was, en nam het gelezene dan ook nog slecht in zich op. Daardoor liep hij inmiddels behoorlijk achter, en met de tentamens in aantocht ...

... maakte hij zich veel zorgen. Of ik misschien tips had? We spraken af het er de volgende dag bij mij thuis verder over te hebben. Die middag zouden we geen colleges hebben.

Ik was gek genoeg niet nerveus toen Jesper en ik naar mijn huis fietsten. Opnieuw zou hij in mijn kamer zijn, waar de laatste keer die dingen waren gebeurd. Waarna zijn houding plotseling veranderd was. Toch maakte ik me geen zorgen, waarschijnlijk omdat het nu duidelijk was waar het over zou gaan: zijn studieproblemen. Een duidelijk onderwerp, dat enigszins afleidde van wat er verder speelde. Dat gaf rust.

Toen we samen aan mijn bureau zaten, werd vlug duidelijk waarom het lezen hem zo zwaar viel. Hij las gewoon. Zonder markeerstift, zonder aantekeningen te maken. Dat werkt inderdaad niet, was mijn ervaring. Ik gaf hem wat adviezen, waarvan hij vermoedde dat ze zouden helpen. Hij bedankte me hartelijk. Toen besloot ik die ene vraag te stellen: "komt het door je studiezorgen dat je een beetje afwezig bent, de laatste dagen?"

Zijn gezicht werd een beetje rood. Ik vond het er schattig uitzien. Hij zei: "O, shit, was dat zo duidelijk?"

"Ja, je kijkt me nauwelijks aan."

"Sorry man. Het.. eh.." Hij dacht na. En zei toen: "Het heeft met elkaar te maken. Zorgen over de studie, en dan ook nog gevoelens en zo voor jou.. Het is een beetje veel tegelijk. Eén van die twee is al behoorlijk veeleisend voor mijn brein. Slaat dat ergens op, vind je?"

"Ja hoor, dat begrijp ik wel. Maar alsjeblieft: niet dan ...