Een spannende affaire - Sex Verhalen

Een spannende affaire

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Ik zie er nog best goed uit. Met mijn halflange blonde haar, mijn felblauwe ogen, mijn strakke kontje en mijn open glimlach en begin dertig. Ik weet het omdat mijn man mij vaak complimenten geeft over mijn uiterlijk, omdat de vaders op de school van mijn dochtertje mij altijd lachend aankijken, omdat vrouwen van collega's van mijn man altijd een beetje jaloers zijn als hun mannen met mij praten. Maar ik ben verder gelukkig in mijn huwelijk, tenminste dat denk ik. Ik en mijn man hebben het fijn, sociaal, financieel, en ja, ook seksueel. We hebben zo gemiddeld één a twee keer per week goede seks, meer dan gemiddeld, als ik de verhalen mag geloven. De zaken gaan voor de wind.

Toch vraag ik me af of ik het nog in me heb om een man op te winden. Net zoals vroeger, op school. die jongens die volslagen gek op mij waren. Ik moet glimlachen om die herinneringen. Ik werk als verpleegkundige in een ziekenhuis, en heet Vera. Ik zou best nog wel een chirurg aan de haak willen slaan en een avontuurtje mee hebben. Ik weet het, het is een fantasietje van me. De chirurgen staan bekend als artsen die notoir vreemdgaan. Maar of dat ook werkelijk waar is weet ik niet. Eén chirurg heeft wel mijn aandacht getrokken, iets groter dan mij, zwarte krullende haren, groene ogen, hij is ongeveer 10 jaar ouder dan ik. Ik betrap me op gedachte van hoe hij zou zijn in bed, net zo meegaand als mijn eigen man? Zou hij mijn kutje likken? Ik realiseer me dat ik hiermee op ...

... moet houden. Waar slaat dit allemaal op? Ik heb regelmatig een conflict met hem. Hij prikkelt mij door op een arrogante manier mijn naam uit te spreken. Wel kiest hij vaak mij uit om visité mee te lopen hij zegt dan: “Vera, kunnen we nu visité lopen”. Maar hij zegt het op zo’n manier dat het lijkt of ik geen keus heb. Dominant gedrag dat is het en toch windt het mij op een bepaalde manier op. Ik flirt regelmatig met hem en daag hem een beetje uit.

Op een dag is Tom, de chirurg net weg als ik merk dat hij vergeten is een recept te tekenen. Ik bel hem op en leg het hem uit. Hij antwoordt geïrriteerd, “Had je dat niet gelijk kunnen doen? Kom maar naar de polikliniek dan zal ik het tekenen”. Ik hoor een geërgerde zucht aan de andere kant van de lijn. Normaal gesproken stuur ik dan een leerling of afdelingsassistent maar omdat het al na vijven is, zijn die al vertrokken en moet ik zelf gaan. Ik klop op de deur van zijn kantoor in de polikliniek. Hij doet open en zegt dat ik maar even binnen moet komen. De polikliniek is verlaten. Hij heeft geen doktersjas meer aan en ziet er goed gekleed uit in zijn gewone kleren. Ik voel zijn hand op mijn goedgevormde billen. Ik weet niet wat mij bezield maar ik voel een golf van opwinding door mijn lichaam gaan. Normaal gesproken zou ik zijn hand gelijk weggeduwd hebben maar nu doe ik het niet. Hij neemt plaats achter zijn bureau. Ik kom dichterbij met het recept in mijn hand. Ik leg het neer en of hij het expres doet of niet weet ik niet maar ...