Onuitwisbaar Verleden - 2 - Sex Verhalen

Onuitwisbaar Verleden - 2

December 2019 Frankrijk,

Het is raar als je bedenkt dat je alles in je hoofd mooier kunt maken en zien dan dat de werkelijkheid soms is. Ik kijk naar de uitgestrekte boerderij die er mede door de regen troosteloos erbij ligt.

Het gene wat ik vroeger haast aanbad lijkt totaal niet meer op hoe ik het altijd voor me ben blijven zien, of misschien wel wilde zien.

De oude bijna weg gerotte veranda getuigt van slecht onderhoudt. Waar deze vroeger vol stond met kleurrijke mozaïek bloempotten vol met bloemen, staat er nu één miezerig plantje wat meer op een soort van onkruid lijkt.

Ik voel hoe ik steeds verder weg zak in de modderpoel onder mijn voeten. Ik til mijn voeten op en probeer een droog stukje grond te vinden, zodat niet beide schoenen geheel onder de modder komen te zitten.

Ik zie mijn moeder stil om zich heen kijken en waarschijnlijk is het net zo onherkenbaar geworden voor haar als voor mij.

Mijn blik valt op de oude bijna weggeroeste blauwe ford. Mijn adem stokt. De auto waarin ik samen met mijn moeder bijna ingeduwd werd door mijn grootvader om ons samen weg te brengen naar het vliegveld zodat de situatie niet nog meer zou gaan escaleren tussen ons als familie.

Even lijkt alles weer voor mijn ogen af te spelen als ik naar de blauwe auto kijk. Xavier die samen met zijn vader de boerderij komt uit gelopen. Met een gezicht zonder nog enige uitdrukking en zijn ene oog wat flink blauw is en dicht lijkt te zitten.

Tuurlijk weten we allemaal dat zijn ...

... vader dit gedaan heeft, maar niemand lijkt er iets van te durven zeggen.

Hij loopt op me af en probeerd wat lijkt op een soort van" omhelzing te geven"voordat hij bruut van me afgetrokken word door zijn woedende vader.

Ik hoor de harde basale stem van zijn vader haast door mijn oren heen kaatsen. Als hij naar mijn moeder en mij schreeuwt 'neem die smerige zoon van je mee ver weg van mijn zoon, en waag het niet om nog ooit in zijn buurt te komen.'

Zijn dikke bruine vinger wijst naar mij 'het is allemaal zijn schuld' zijn hoofd draait zich om naar zijn zoon 'zeg het maar Xavier, wiens schuld is dit?

Verward kijkt Xavier naar hem als hij haast fluisterend zegt ' het is zijn schuld!'

'We horen je niet Xavier' gilt zijn vader nu haast nog harder. Ik zie hoe hij mijn blik ontwijkt als ik hem hardop hoor zeggen 'het is zijn schuld, het is beter als je weg gaat Lucas' zijn stem is totaal emotieloos en hij durft bijna niet meer om zich heen te kijken.

Mijn hart breekt als ik zie nadat ik nog één blik op hem werp voordat ik de blauwe ford in geduwd wordt dat hij snel met zijn mouw zijn tranen uit zijn gehavende gezicht veegt.

Hij blijft hier alleen achter zonder mij als een soort van schande van de familie en het dorpje. Waarschijnlijk wil iedereen daarom horen dat alles mijn schuld is en dat het Xavier alleen maar is overkomen, een opwelling een fout die hersteld moet worden.

Ergens voel ik me schuldig dat ik ten minste mijn leven ergens anders kan op pakken en ...