Een Vernederende, Maar... - Sex Verhalen

Een Vernederende, Maar...

... hij laat het zich kwispelend allemaal kalm en rustig welgevallen en likt ondertussen aan haar flink gespierde onderarm.

"Ach wat ben jij een lief beest", fluistert ze zachtjes naar mijn hond en zachtjes kriebelt ze met haar vingers achter zijn oren in zijn nek.

Ik kijk naar het enigszins vertederende schouwspel dat zich vlak voor mijn voeten tussen die twee afspeelt.

Intussen bestudeer ik de dame in kwestie voor mij, ze heeft een mooi glad en strak gezicht met een ietwat hoekige kaaklijn.

Ze heeft een ietwat gebruinde huidskleur, waarschijnlijk is zij ook nog zo'n verwende zonnebank teef, denk ik licht geïrriteerd.

Haar lange bruine haren zijn in een paardenstaart bij elkaar gebonden en deze steekt door de opening aan de achterkant van de baseballpet die ze draagt.

Haar borsten lijken niet bijster groot, 'slechts 2 kleine heuveltjes' priemen door haar roze T-shirt.

Mijn ogen dwalen verder af naar haar brede schouderpartij en haar indrukwekkend gespierde armen, met een ervan aait ze Jack over zijn bol, met de andere arm steunt ze zich in haar hurkzit af op haar knie.

Daardoor spant ze haar armspieren aan en zie ik een behoorlijke spierbal in haar bovenarm.

Ze went haar blik van Jack af en kijkt mij aan, ze ziet nog net dat ik snel mijn ogen van haar af probeer te wenden...

Op haar beurt kijkt zij mij even onderzoekend aan, dan staat ze op en gaat ongevraagd naast mij op het bankje zitten.

Ik voel mij een beetje ongemakkelijk worden, van ...

... nature ben ik best wel wat verlegen en zit ik echt niet op een praatje te wachten met iemand die ik niet ken.

Om eerlijk te zijn, voel ik mij ook best wat geïntimideerd door haar fysieke voorkomen... naast haar voel ik mij bijna een dweil.

Het is alsof ze mijn gedachten kan lezen als ze twijfelend vraagt:

"Vind je het heel vervelend als ik even bij jullie kom zitten om wat uit te rusten van het hardlopen?"

Ik kijk haar even aan en schudt mijn hoofd, "nee hoor, is prima, ga je gang" antwoord ik enigszins tegen mijn zin.

Het valt mij in ieder geval op dat, geheel tegen mijn verwachting in, zij niet zo'n zware mannenstem heeft, integendeel, zelfs heel vrouwelijk...

Ze steekt haar hand naar mij uit en stelt zich voor; "Hai, ik ben Marijke."

Ik geef haar de hand en stel mij ook kort voor; "Erwin" gevolgd door een ferme handdruk.

Even hangt er een ongemakkelijke stilte, het is alsof we allebei afwachten wie als eerste een gesprek zal beginnen.

"Ik kom jou hier vaker tegen met de hond" begint ze, "woon jij hier in de buurt?"

"Nee," antwoord ik, "niet echt, het is voor mij vanuit de stad een kwartiertje fietsen om hier te komen maar heb het er graag voor over."

"Het is voor Jack helemaal geweldig omdat hij hier los kan lopen en dat kan hij in de stad niet."

"En jij?" vraag ik op mijn beurt.

"Ik woon hier wat verderop, bij een van de boerderijen verderop aan de veldweg." antwoord ze.

"Grappig, je ziet er helemaal niet uit als iemand die op een ...