adoptie 1 - Sex Verhalen

adoptie 1

Dit is al het vierde gezin waar, ik het ga proberen. Mijn naam is Ellen, er ik ben zeventien jaar oud. Ik ga niet helemaal uitleggen wat er precies met me aan de hand is. Ik heb ouders maar die willen niet voor me zorgen. En de gezinnen waar ik tot nu toe geweest ben, konden dat ook niet. Als ik het ergens niet naar mijn zin heb, loop ik gewoon weg, met alle gevolgen van dien natuurlijk. Als ze me weer hebben gevonden zetten ze me weer een tijdje vast bij soortgenoten in een soort van inrichting. Eigenlijk vind ik het daar veel leuker, daar heb ik een eigen kamer, en heb ik mensen om me heen die van het zelfde slag zijn als ik. En als ik alleen wil zijn ga ik op mijn kamertje zitten.

Afijn, vrijdag a.s. is het weer zo ver. Dan ga ik weer naar een nieuw gezin. De leiding hier zei tegen me, dat ik het eigenlijk niet verdien om bij die mensen te gaan wonen. Ze zijn hartstikke rijk, hebben zelf al twee kinderen, een jongen en een meisje, van de zelfde leeftijd als ik. Gelukkig, dacht ik. Die doen het dan in ieder geval niet voor de poen net als die andere. "Verknal het deze keer nou is niet," zei de leiding van het opvanghuis tegen mij. "Probeer het nu eens een keer vol te houden. Dat ligt niet aan mij," zei ik toen, "ja ja," lachte de leiding toen sarcastisch. "Het ligt nooit aan jouw!!"

Dat is ook de reden dat ik niet uitleg dat het nooit werkt, ik word niet gelooft en niemand snapt hoe ik ben, ik word hier zo moe van in mijn hoofd.

Die vrijdag werd ik voorgesteld aan ...

... mijn nieuwe ouders toen me op kwamen halen. George is de vader, Anky de moeder, Lodewijk de zoon en de dochter heet Adelheid. Ik had nog nooit zo'n bekakt en arrogant stel bij elkaar gezien. Ik liep even terug naar de leiding om te zeggen dat ik niet wilde, maar die zeiden dit is je laatste kans. Je hebt geen andere keus.

Zwaar tegen mijn zin in, stelde ik me voor. En ik moest in een dure auto stappen. Eerst dacht ik dat het een taxi was maar het bleek achteraf dat ze een eigen chauffeur hadden!! Het was stil in de auto toen we naar hun huis reden. Het huis lag eenzaam in een bos.

Toen we door het hek van het huis reden duurde het ongeveer nog een kwartier voor we voor de deur stonden. Ik keek verbaast rond toen we uitstapte. Er kwam iemand die mijn koffer uit de auto haalde en naar binnen bracht. "Mijn god," zei ik tegen de jongen dit lijkt wel een beetje op paleis Soestdijk!!! Lodewijk keek me hooghartig aan, "het was de zelfde architect," zei hij hooghartig. Hij wenkte de huisknecht die mijn koffer vast had en riep, "laat mijn paard brengen, ik wil paardrijden." De man boog als een knipmes en riep "jawel jongeheer." Ik stootte Adelheid aan, "dus als ik een biertje wil hoef ik maar te roepen?" Ze keek me een beetje stuurloos aan alsof ze niet wist wat bier was. We liepen naar binnen. Er stonden wat mensen in de hal op ons te wachten. Het bleek het personeel te zijn. Ik werd toevertrouwd aan de gouvernante, een bleke vrouw gekleed in het zwart. Zij zou me rondleiden. ...