De regisseur (deel 1) - Sex Verhalen

De regisseur (deel 1)

DEEL 1

"Ik hield zo ontzettend veel van je Nathalie!" schreeuwde ik. Keihard. In haar gezicht. De ogen van het bleke meisje werden vochtig. Ze liep de andere kant op. Plots draaide zich om, en met een trillende stem van woede, doch aarzelend omdat ze wist dat zij de schuldige in dit verhaal was, vroeg ze: "Hield? Waarom niet meer 'houdt'? Waar is houd gebleven?"

Ze kwam op me af. "Tom, jij houdt van me."

"Nee, Nathalie! Die liefde heb jij verspeeld." Mijn woorden drongen tot haar door. Maar ik was nog niet klaar. "Ik had verdomme mijn rug nog niet gekeerd, ik was nog niet vertrokken, of je ging naar de wildste feestjes. Je neukte met de een na de andere officier. Een soldaat was zeker niet goed genoeg meer?"

Ze barstte in huilen uit, liet alles gaan, ging helemaal los - wat is ze toch een perfect actrice. Ze begon weer te schreeuwen. "Nee Tom! Het is niet waar! Geloof me nou toch, het zijn leugens! Vuile leugens! En ik hou van je, Tom, en.." Ik zag de onzekerheid in haar ogen, ik kon een lachje niet onderdrukken, en fluisterde haar toe: "En jij houdt ook van.." Meteen wist ze het weer. "En jij houdt ook van mij!" schreeuwde ze en kuste me. En ik ging erin mee. Samen deelden we de ultieme toneelkus.

"Hè verdomme, ik was er echt even helemaal uit." zei ze teleurgesteld. Ik lachte. "Ja, het is ook begrijpelijk dat je je tekst even kwijt bent als je de grote Josh Veluwnaar moet zoenen." Ik kreeg een zachte stomp in mijn maag.

"Hou op, Josh!" zei ze lachend. "Je ...

... weet wat voor een hekel ik eraan heb als ik mijn tekst kwijtraak, helemaal in zo'n heftige scène."

"Ellen, nou stop toch eens met zo onzeker te zijn over jezelf. Je hebt niet voor niets de hoofdrol gekregen. Je deed het super. Ik dacht net nog tijdens de scène: wat is het toch een perfect actrice." Ik zag een lieve glimlach op haar gezicht, die plots veranderde in een vals lachje. “Oh, maar…als jij dat dacht terwijl je aan het acteren was, was je je dus ook niet aan het concentreren. Dus eigenlijk is het jouw schuld dat ik mijn tekst kwijt was, HA!” – en weer een zachte stomp in mijn maag. “Mijn schuld?” vroeg ik. “Ik…”

“EH!” riep Ellen. “Ik duld geen tegenspraak, Josh.”

“Ga je nou de bitch uithangen?” vroeg ik.

“Nee, dat kan ik lang niet zo goed als jij. Homo’s zijn nog gemener dan wij vrouwen. En wij kunnen al erg gemeen zijn.”

“Ach, hou toch op!” zei ik lachend en begon haar te kietelen. Ze kraaide het uit. “Stop, Josh, stop, hou op, hou op!”

Ik ging gewoon door met kietelen. “Als jij ophoudt met van die gemene dingen te zeggen.”

“Jaaaa! Genade, genade!” Ik stopte, hoewel Ellen nog steeds bleef doorgaan met lachen.

En als Ellen lachte moest ik nou eenmaal ook altijd lachen. “Ik neem niet aan dat we de scènes nog eens overdoen? We zijn toch te melig nu.”

“Laten we erop houden dat we genoeg gewerkt hebben voor vandaag. Zo’n privérepetities zonder regisseur zijn toch fijn.” zei Ellen terwijl ze een arm om me heen sloeg. “Dat dacht ik toch ook.” zei ...