Monique & Carla - 8 - Sex Verhalen

Monique & Carla - 8

De voordeur werd niet opengedaan, want Beau haar ouders waren niet thuis en zijzelf zat boven op haar kamer te pruilen. Monique keek naar de ramen op de eerste verdieping en ze zag nog net een schim die naar buiten keek.

‘Ze is volgens mij wel thuis,’ merkte Monique op, ‘ik zag haar uit het raam daarboven naar buiten kijken.’

‘Bel nog eens! Ze doet misschien wel open nu ze gezien heeft dat wij het zijn.’ Monique belde nog eens aan en even later ging de voordeur dan toch voorzichtig open. Schichtig keek Beau haar teamgenoten aan en vroeg wantrouwend: ‘Waar komen jullie voor?’

‘We komen vragen hoe het met je gaat, Beau,’ antwoordde Carla, ‘je speelde vandaag niet zo goed als normaal en je was na de wedstrijd meteen weg.’

‘Ja, en dat zonder te douchen! Dat is toch niets voor jou,’ voegde Monique er aan toe. Beau slikte en reageerde niet echt stemvast: ‘Er is niets aan de hand met mij. Ik ben alleen maar een beetje moe. Jullie hoeven je over mij geen zorgen te maken. Volgende week speel ik weer beter en nu ga ik mijn huiswerk maken. Doei.’ Ze deed de voordeur dicht en Monique keek Carla vragend aan. Deze vreemde reactie hadden ze niet van Beau verwacht.

‘Zeker is er wat aan de hand. Wat denk jij? Carla krabde haar kin en antwoordde: ‘Dat denk ik ook, maar laten we haar voorlopig maar met rust laten. We zien volgende week wel hoe het dan met haar gaat.’ Monique knikte en vroeg: ‘Oké, wat zullen we nu dan gaan doen?’

‘Naar mijn kamer, pizzaatje bestellen en ...

... een romantische film kijken?’

‘Je vergeet iets, schat!’ lachte Monique ondeugend, ‘Een beetje lief voor elkaar zijn?’

‘Met of zonder kleren aan?’ vroeg Carla lachend en beiden schaterden het uit van het lachen. Ze sprongen op hun fiets en reden weg.

Beau keek hen vanuit het raam na en voelde zich rot, omdat ze tegen twee aardige teamgenoten had gelogen. Eigenlijk had ze wel willen vertellen wat er op die avond in het park met Annelies en Linde was voorgevallen, maar uit angst voor die twee pestkoppen durfde ze het niet. Een volgende keer vertel ik het hen wel, dacht ze en ging op haar bed zitten. Ze voelde zich nog steeds, als een klein kind, vernederd door Annelies en Linde. Dat ik lichamelijk nog niet volgroeid ben, wil niet zeggen dat ik nog een klein kind ben, pruilde ze in zichzelf. Ze stond op en keek in de spiegel. Ze gooide haar halflange, blonde haren los en zuchtte. Als ik mijn haren nou eens net zo lang als die van Monique laat groeien, dacht ze, en niet meer in twee staartjes draag. Denkbeeldig zag ze haar mooie, blonde haren een stuk langer en constateerde dat het ook tijd werd om zich eens te gaan opmaken, zodat ze er in ieder geval wat ouder ging uitzien. Ook wordt tijd om wat vlottere kleding aan te schaffen en me niet meer zo kinderlijk te gedragen.

‘Tijd voor een metamorfose!’ riep ze vastberaden tegen zichzelf in de spiegel, ‘Ik ga iedereen laten zien dat ik geen kind meer ben.’ Ze zag Monique voor zich en begon het warm te krijgen. Ze trok het ...