De Ideale Wereld - 1 - Sex Verhalen

De Ideale Wereld - 1

... begrijpt me wel.’’ Zei ze dan vluchtig en ze stond weer op. ,,Je moet het zeggen. Vanavond.’’ Gaf ze me nog wel dringend mee. ,,Het is net uit. Dat kan niet.’’ Merkte ik dan nog op. ,,Nou en!’’ Zei ze toen fel. ,,Ze verdient je niet.’’ Was haar devies en ze liep weg. Ik keek haar na en liet me achterover vallen. Ik voelde me altijd goed als ik met haar gesproken had, hoe weinig inhoud het ook kon hebben soms. Als ze toch niet m’n stiefzusje was, was het misschien wel een stuk makkelijker. Zij kende me en zij gaf om me. Eigenlijk zat ik hier compleet fout. Opgesloten in dit huis in dit dorp met deze personen. Ergens geloofde ik dat ik beter af was, als ik ergens overnieuw zou beginnen en alles achter me zou laten. Maar dat doe je niet zomaar.

-

En die avond zat ze dan op m’n kamer. M’n ouders waren niet thuis. Bijna nooit. Ze waren allebei kunstenaars en werkten regelmatig op locatie. Ik vond die vrijheid wel lekker, al was dat voor Alexis wel anders. Maar ik kon onbezorgd een meisje op m’n kamer laten. Al zouden m’n ouders daar niet moeilijk over doen. Ook zij waren bekend met de situatie. En ook zij wisten hoe kansloos ik was. Snikkend zat ze op de rand en ik had een arm om haar heen geslagen. Ze liet haar hoofd dan tegen m’n borst vallen en ik troostte haar. Zo warm. Ik rook stiekem aan haar en sloot zelf m’n ogen om optimaal te genieten van wat ik voelde. Hoe kon ze nou niet zien dat ik die gene was die haar altijd troost bood? Betekende dat dan niets voor haar? Kon ...

... ik dan niet zeggen hoe mooi ik haar vond en dat ik nooit een eikel zou zijn tegen haar om wat voor reden dan ook? Nee. Dat was het antwoord op al die vragen. Ze zag me niet staan. Ik betekende niets voor haar. Niet meer dan een schouder om op uit te huilen. En ik kon haar niet vertellen wat zo diep in mij weggestopt was. Ik was te bang haar te verliezen. Nu had ik haar nog. Een soort van. Wat als ik haar zou afschrikken en ik haar nooit meer zou zien omdat ze er achter komt dat mijn vriendschap nep is. Want zo voelde het wel een beetje. We waren zeker bevriend maar ik had die gevoelens. En ik was dan ook niet oprecht in mijn ogen. Eigenlijk hield ik haar aan het lijntje. Het lijntje der vriendschap dan wel, maar toch. Zij hield mij ook aan het lijntje. Dat wist ik heus wel. Zeker toen met Naomi was dat duidelijk. Toen het uit was, had ze opeens niet meer zoveel aandacht voor me. Ach, zo ging dat. Ik zag het en ik wist het allemaal. En toch liet ik het gebeuren. Zij moest ergens ook wel weten dat ik meer voor haar voelde, en dat ze daar gebruik van kon maken. En alleen maar omdat we zo van elkaar gebruik maakten, wilde nog niet zeggen dat dit per definitie fout was. Nu zou zij er niet zo veel onder lijden, en bij mij was het ook alleen maar emotionele schade, die ze aanbracht. Dat was natuurlijk wel erg, maar het gaf maar weer eens aan wat ik er voor over had om gewoon bij haar te zijn, ongeacht hoe ze over me dacht. Ik werd er misselijk van. Vaker wel. Maar nooit als zij er ...