De garage - Sex Verhalen

De garage

De baas stond er op, dat we te allen tijde beleefd waren tegen de klanten. "Onze doelgroep stelt dat op prijs." zo zei hij wel eens, en elke nieuw personeelslid kreeg dat ook te horen. "We mogen dus niet direkt amicaal tegen de klanten gaan doen, tenzij die er zelf mee beginnen." Het was bepaald niet moeilijk te raden welke categorie mensen hij als zijn doelgroep beschouwde, want hij was dealer van Mercedes Benz, en dat zijn meestal geen auto's, die je aan arbeiders verkoopt. Niet dat die niet beleefd behandeld moesten worden, maar de omgang met deze groep mensen was vaak toch wat minder formeel. Onze klanten werden over het algemeen met alle egards behandeld, want zij waren gewend te worden bediend. Ik had daar geen moeite mee, want dat weet je van tevoren als je bij een Mercedesdealer gaat werken. We hadden zelfs wel klanten, die hun auto compleet door ons lieten onderhouden, en dat hield dan ook in dat we hem compleet in de was moesten zetten, want daar hadden maar weinig mensen zin in.

We hadden een paar verkopers in dienst, jongens, die wisten waarover zij het hadden. Maar dat moest ook wel, want iemand die bij ons een auto kocht, wist dat in de regel ook heel goed. Zo'n klant hoefde je ook niet te vertellen dat een bepaald type een rotsvaste wegligging had, terwijl iedereen wist dat het ding als een dweil over de weg reed. Maar de verkopers hadden in de ogen van ons, monteurs, soms ook een mooi leventje. Als je een auto van twee of drie ton verkoopt, en de koper in ...

... kwestie had toevallig trek in eten, dan werd hem desgewenst een compleet diner in een naburig restaurant aangeboden. De verkoper ging dan mee, en de baas betaalde altijd. Dat is één van de leuke dingen in het leven van een Mercedesverkoper. Bij ons heetten ze trouwens geen verkoper, maar adviseur; de baas vond dat veel beter klinken.

Maar voor ons, monteurs, was het leven en werken in een Mercedesgarage ook bepaald niet slecht. We beschikten over alle mogelijke, soms superdeluxe gereedschap, en het pand was van allerlei faciliteiten voorzien, waaronder een paar riante douchecellen, fatsoenlijke kasten om je kleren in op te hangen en ruimte om je te verkleden. En de kantine leek wel een minirestaurant, waar we fatsoenlijk konden eten. De monteurs trokken dagelijks een schone overall aan, en die van de vorige dag ging in een zak naar een wasserij, die een keer per week langs kwam. De baas wilde niet dat we in overalls rondliepen, waar olievlekken van een week oud in zaten. Wie 's morgens niet schoon op het werk kwam, werd subiet onder de douche gestuurd. De baas hield er nogal strenge regels op na, maar hij was prima om voor te werken. "We moeten het samen doen." was zijn credo.

Op een zomerse vrijdagmiddag kwam een goed geklede heer met een dito jonge dame de showroom in, waar ik net de daar aanwezige auto's op vlekken en vingerafdrukken aan het contrôleren was. Klanten, die auto's komen bekijken, laten altijd vingerafdruken achter, waardoor de auto's er al gauw niet meer ...