Azeroth 3 (voor De Gamers) - Sex Verhalen

Azeroth 3 (voor De Gamers)

Rachel… Nee, uhm, Mandy is niet alleen.

Aan de andere kant van de Oostelijke Koninkrijken, ver in het noorden, leefde een lotgenoot van Rachel. Vanzelfsprekend wisten ze niet van elkaars bestaan af.

-

Van kleins af aan had Mandy al gevoel voor de fauna om haar heen. En het was niet gek dat toen Mandy de Rangeropleiding afrondde in Zilvermaan, dat ze zich al snel in de natuur bevond en zich liet omringen door de geweldige beesten die haar nooit kwaad deden. Ze had er geen verklaring voor. In de stad was ze een graag geziene verschijning en kwam ze geen aandacht te kort. Maar het was niet de aandacht die ze zocht. Ze voelde zich alleen thuis omringd door dieren. En waar de valkdraken en lynxen andere reizigers zouden lastig vallen, werden ze door deze mooie bloedelf aangetrokken en gerust gesteld.

-

Mandy had nooit iets gehad met magie, waar haar volk juist zo op kickte. En al snel voelde ze zich het buitenbeentje. Maar niet in de natuur. Ze kon maanden verdwijnen in de sprookjesachtige bossen van Quel’Thalas.

-

De oorlog was voor haar ver weg. Ze was meerdere malen opgeroepen, maar ook al meerdere malen verdwenen na haar inschrijven. Ze werd niet gemist. En onderwijl fungeerde ze dan als boswachter in de meer afgelegen gebieden van het bos, zoals langs de gouden kuststroken die het koninkrijk grensden. Zelfs met het zeeleven leek ze een speciale band te hebben. Maar in een wereld waarin niets lijkt wat het is, kon je je afvragen of dieren wel gewoon ...

... dieren waren. Voor haar niet. Maar voor de wilde beesten was zij dan ook niet zomaar een mooi en slank elvenmeisje. Zij was hun wachter. Zij keken naar hun om. Zij wilden bij haar zijn. En meer dan dat.

-

In deze wereld werd al op verschillende manieren onderling het een ander gekruist. Uit liefde. Een elf en een mens was zeker niet gek meer, al waren er altijd wel conservatieven die er anders over dachten. Een elf en een orc ging de meesten nog wel te ver. Maar Mandy had zich na een enkele keer nooit meer gewaagd aan een man. Bloedelvenmannen stonden bekend als de mooiste mensachtige schepsels op Azeroth, maar het kon haar niet deren. Zij had maar oog voor een ding. En dat was de wildlife die haar leven van kleins af aan al gevormd had.

-

Op een dag wandelde ze langs de gevaarlijke grenzen van Tor’Watha, een stukje land binnen Quel’Thalas wat werd bevolkt door wat Amani-trollen. De meeste rangers werden deze kant opgestuurd om tegen hen te vechten, maar Mandy was hier gewoon toevallig als onderdeel van haar wekelijkse patrouille, en kwam hier onder andere de lynxen en de grote schildpadden in de gaten houden. Trollen hadden er een gewoonte van gemaakt lynxen te temmen en als huisdier te houden, of te gebruiken in gevechten. Mandy keurde het niet goed, maar had er nog nooit eentje gezien die verwaarloosd was. Trollen hadden zelf ook wel iets dierlijks met hun lange lijven en ledematen, en verwilderde gezichten met grote slachttanden. Niet bepaald aantrekkelijk voor een ...