De feromomen van Simone (pilot) - Sex Verhalen

De feromomen van Simone (pilot)

Op zoek naar een geschikt verjaardagscadeau voor mijn zus, die 30 wordt, struin ik door het centrum van de stad. Aangezien mijn zus een praktisch type is, heb ik juist besloten dat het cadeau, dat ik voor haar wil kopen, juist iets is, dat voor haar zelf is en dus géén praktisch nut hoeft te dienen. Geprikkeld door alle etalages, ben ik echter het spoor bijster, dus na een drankje op terras en enig denkwerk, besluit ik om op safe te gaan en iets van parfum aan te schaffen, want dat vind elke vrouw immers leuk om te krijgen (neem ik aan). Omdat een 30e verjaardag toch wel bijzonder is, zoek ik naar een parfumeriezaak, die enige luxe uitstraalt, welke ik aan de rand van het centrum vind. Via de marmeren trap, loop ik door de glazen schuifdeur, om verrast te worden door een verkoelende temperatuur, welke gemengd met diverse synthetische luchtjes, niet eens vervelend aanvoelt en ruikt. In de zaak is, op een dame achter de kassa na, verder niemand aanwezig, dus op mijn gemak loop ik langs de displays en bekijk ik de schappen.

“Kan ik u misschien ergens mee helpen?” vraagt een vriendelijke stem achter me.

Als ik me omdraai, kijk ik in de vriendelijke ogen van de dame, die eerst achter de kassa stond.

“Tsja, ik zoek dus een luchtje” antwoord ik, alsof het de meest logische zaak van de wereld is, waarop de vrouw vriendelijk naar me lacht, wat haar aantrekkelijk maakt, ondanks dat ze zeker 10 jaar ouder is als mij, want ze zal tegen de 40 gaan.

“Is het voor uzelf of voor ...

... uw partner?” vraagt de dame, die een naambadge op haar weelderige buste draagt, waarop de naam Simone prijkt.

Verrast door haar gissende vraagstelling, antwoord ik glimlachend “voor mijn zus”.

“En waar houdt uw zus van?” vraagt de dame.

“Geen idee, eerlijk gezegd” antwoord ik.

“Zal ik u anders enkele voorbeelden laten ruiken?” vraagt de dame.

Ondanks dat ik zelf niet zo dol ben op samengestelde luchtjes, maar meer houdt van de natuurlijke geur van een vrouw, antwoord ik “is goed, als het maar niet te sterk is”.

“Overgevoelig?” vraagt de dame, wijzend naar mijn neus.

Ik glimlach, antwoord niet, maar volg haar naar een rek met testers.

Mijn gezicht spreekt boekdelen, terwijl zij me enkele sterk geurende parfums laat ruiken, dus nadat ik enkelen “afgewezen” heb vraagt ze “vind je parfum eigenlijk wel lekker?”

Wederom glimlach ik, maar beken nu wel kleur, dus ik antwoord “eerlijk gezegd houd ik meer van puur natuur, of iets lichts, maar het is niet voor mij, dus wat raad u aan”.

Ze komt dichterbij staan, dichterbij dan gebruikelijk is voor een verkoopster, waarna ze vraagt, op een ietwat zwoel toontje “hoe vind u mij ruiken?”

Haar geur in me opnemend, antwoord ik “heerlijk, doe die maar”.

Ze doet een stap terug, lacht hard en zegt “ik draag natuurlijk geen parfum, anders zou het afleiden van hetgeen ik klanten laat ruiken, dus uw punt is duidelijk: u houdt van puur natuur”.

Een lachje, wat nog het meest lijkt op die van een boer met kiespijn, ...