Charlotte - 4 - Sex Verhalen

Charlotte - 4

Nu Charlotte haar herexamen heeft gehaald, moet ze enkele nog haar diploma afhalen, en in de tussentijd pakken we onze koffers in. Het is dan afwachten, totdat Charlotte haar diploma kan afhalen. Dat kan gelukkig al een paar dagen later en nauwelijks heeft Charlotte haar papiertje, zijn we al onderweg naar Frankrijk. De reis loopt voorspoedig en we overnachten in een klein pension. De volgende ochtend rijden we verder om dan laat in de avond in Sera aan te komen. Met erg veel moeite vinden we daar nog een pension, want het is te laat om direct naar het huisje heen te gaan.

De volgende morgen rijden we meteen naar het huisje heen. De omgeving is er echt prachtig en het dorpje, waar het huisje aan de rand van dat dorpje ligt, ziet er echt mooi uit. Alsof de tijd er stil heeft gestaan. Ik rijd de straat in, waar het huisje ligt. Ik ben er al een keer eerder geweest, toen ik het huisje gekocht heb. Dat was in het voorjaar, toen het wat kouder was. Maar nu is het aangenaam warm, een heel verschil met maart, toen ik er was.

Opeens zegt Ben: ‘Peter, kijk daar! Die man, daar, loopt helemaal naakt!’

Ik kijk en Ben heeft gelijk. De man ziet ons en zwaait gewoon, alsof er niets aan de hand is. Dan zien we ook nog een vrouw, eveneens helemaal naakt. Die lijkt zich ook niet te schamen en zwaait ook. We weten alle vier even niet wat we nu moeten denken. Ik zwaai terug en rijd verder. Bij de volgende huizen is het echter niet anders en ik krijg een donkerbruin vermoeden, dat er ...

... hier een groepje naturisten woont! Daar was ik anders niet van op de hoogte! Ik begin spontaan te blozen en dat blijft niet onopgemerkt.

Lisa is het eerste, die het door heeft. Ze begint hard te lachen en zegt: ‘Ik heb zo het vermoeden, dat Peter een klein foutje gemaakt heeft.’

Ben zegt: ‘Hoezo? Zijn we in het verkeerde dorp?’

‘Nee, we zijn wel op het juiste adres, maar ik denk niet, dat Peter geweten heeft, dat er hier naturisten wonen! Of heb ik het mis, Peter?’

Ik moet met een vuurrood hoofd bekennen, dat het inderdaad waar is.

‘Toen ik hier in maart kwam, hadden ze allemaal kleren aan. Hoe moet ik dat nu weten?’

Ben begint nu heel hard te lachen, en ook Charlotte kan haar lach niet meer houden. Lisa doet haar best om haar lach in te houden, maar uiteindelijk moet ze ook lachen. En ik kan dan ook niet anders dan gewoon meelachen. Wat een blunder! Maar ja, ik heb het huis al gekocht, daar is niets meer aan te doen. Ik rijd dan maar snel verder naar het huisje. Dat staat gelukkig wat verder van de weg en heeft een goede dichte omheining. Dat zal me de nodige privacy geven, die ik nu wel nodig zal hebben. Op die manier zal ik er een stuk minder last van hebben.

Ik open de poort met de sleutel, die ik heb en rijd dan de oprit naar het huisje op. Het ligt op een ruim perceel, en ik begin nu ook wel te begrijpen, waarom het zo goedkoop was. Nou ja, niets meer aan te doen, en ik ben eigenlijk nog steeds wel trots, dat ik al op dertigjarige leeftijd een eigen ...