Haywood, Meisjeskostschool ... - 2 - Sex Verhalen

Haywood, Meisjeskostschool ... - 2

Lizzy

Ondanks Claires mooie lijf, haar fijne en gewillige gezelschap en ondanks het enorm intense orgasme dat ze me zojuist had opgeleverd, kortom, ondanks een heel lekkere avond, kon ik de woede over Lizzy’s afwijzing niet van me afzetten. Ik had recht op haar en het was niet haar beslissing of ze ‘te veel moest studeren’ om op mijn vertrek langs te komen. Bovendien geloofde ik van dat studeren niet veel. Even flirtte ik met het idee om haar wakker te maken en alsnog vanavond naar mijn bed mee te nemen, maar mijn bovenbenen voelden nog week van het klaarkomen in Claire en het zou zonde zijn om de kans om juist op dit meisje met fysieke kracht indruk te maken, te verprutsen door iets banaals als ongeduld. Ik bedacht me dat ik haar in ieder geval een kleine les kon leren en haar in de vorm van een kleine vernedering betaald kon zetten door haar niet in persoon aan te spreken, maar door het publiekelijk te doen. Het beste moment daarvoor zou de muziekles zijn, als de meisjes zich in hun mooiste jurken verzamelden om te repeteren in het bijzin van de rectrix.

Zodoende begaf ik mij de volgende middag in colbert naar de repeteerruimte op één hoog in de meisjesvleugel. De les liep net op het einde en de repetitie begon, zodat een grote verzameling jongere leerlingen zich om de muzikanten had verzameld toen ik zonder kloppen binnenkwam en mij, gevolgd door een aantal ogen dat zich eigenlijk met de muziek zou moeten bezighouden, posteerde in een eenzame fauteuil in de hoek van ...

... de ruimte. Ik gaf Van Patten, die aan de andere kant van de deur in een zelfde fauteuil tevreden naar haar meisjes keek een beleefde hoofdknik, sloeg mijn ene been over de andere om ontspannen te ogen (ik had mijn houding en bewegingen van tevoren uitgedacht) en inspecteerde secuur het gezelschap. Aan de rechterzijde zongen vier meisjes, drie sopranen en een alt een eigen Engelstalige bewerking van wat oorspronkelijk een lied van Schubert geweest moest zijn (ik kende het maar half). Een vereenvoudigde, maar lieflijke vorm, waarin de blazerspartij was teruggebracht tot een dwarsfluit en één houtblazer. Ik herkende Anna op de dwarsfluit, ze zag er onberispelijk uit, met haar dat dikker leek dan voorheen, en roder. Naast haar speelde Claire op het klavier (zij had haar ogen blozend neergeslagen bij mijn binnenkomst, toen haar buurvrouw haar bijna onmerkbaar kort uitdagend aankeek en ze had ze niet meer opgeslagen) en in de andere hoek stonden twee violistes, en Lizzy op haar cello. Lizzy stond het meest naar achteren, een beetje uit het licht, en keek naar een punt op de grond waar niets lag. Het leek op concentratie, maar ik verbeeldde mij graag dat ze zich bewust afzijdig hield van wat zou gaan gebeuren, bang omdat ze al wist wat komen zou.

Lizzy speelde overigens voorbeeldig. Haar houding was nonchalant, en ze hield haar hoofd wat scheef en ellebogen te laag (het viel mij nu pas op dat haar rechteroog, wanneer ze zich concentreerde, een piepklein beetje dwaalde), maar haar ...