De Dromenhotline 3: Wendy - Sex Verhalen

De Dromenhotline 3: Wendy

... Het gaat goed tekeer, dacht Wendy. Ze hield van onweer. De elementen die om het hardst met elkaar vochten, de mensen die ze haastig droge plekjes zag opzoeken, het was een heerlijk idee om binnen te zitten, terwijl het buiten zompte…

Maar deze storm was anders. Ze had het voor de grap gezegd tegen de telefoniste: “Als ik weer eens iets van seks heb zal dat tijdens de heftigste storm van het jaar moeten zijn. Dan heb ik tenminste het idee dat mijn bloed stroomt.” De telefoniste had even gezwegen maar daarna had ze gezegd: “Dat wordt een uitdaging, maar bij de Dromenhotline krijgen we alles voor elkaar, Wendy.”

En nu was het zondag en de weersvoorspelling waren zaterdag plotseling veranderd. Geen strak blauwe hemel, maar een koufront veroorzaakte eerst wolken die gepaard konden gaan met heftige windstoten en onweer. De weervoorspelling was correct. Wendy vroeg zich ook af of die andere voorspelling ook waar zou blijken te zijn: dat er vandaag een man bij haar zou aanbellen die haar zou laten voelen dat ze een vrouw was. Maar een plotseling onweer… dat was vreemd maar niet onmogelijk. Een knappe man die opeens voor de deur stond en met haar zou willen vrijen? Dat leek haar onmogelijk. Ze was nooit zo’n heftig seksbeest geweest, al had ze dan drie kinderen. Sinds haar man haar had verlaten, om totaal andere redenen dan haar libido trouwens, was dat deel van haar leven helemaal voorbij. “Gelukkig,” zei ze hardop tegen zichzelf, zonder dat daar echt een reden toe was. Wat ...

... zou ze moeten met een man?

Toen ze echter door het keukenraam keek zag ze dat hij over straat liep. Druipend van de regen, zijn shirt en zijn broek plakten aan zijn huid. Hij had, ondanks de regen, geen enkele haast, maar liep wel doelbewust op haar voordeur af. Wendy geloofde niet in toeval… dit was de man die de Dromenhotline aan haar beloofd had… Hij zwaaide naar haar. Zij zwaaide terug in een reflex. Hij wist nu dat zij hem gezien had, ze zou hem wel binnen moeten laten.

Waarom ook niet, dacht ze bij zichzelf. Ze was een volwassen vrouw, dit was haar eigen huis, wie had er iets mee te maken wie ze binnenliet? En wat ze ermee deed. Alhoewel dat laatste… ze was eigenlijk nog steeds niet overtuigd dat deze avond zo heel spannend zou eindigen. Maar ze kon hem toch moeilijk in de regen laten staan, dus besloot ze naar de voordeur te lopen en hem binnen te laten.

Ze deed open. Hij stapte naar binnen, alsof hij verwacht werd (wat in feite ook zo was). “Dag Wendy,” zei hij. “Mijn naam is Bart.” Zijn stem klonk laag en zelfverzekerd. Wendy voelde hoe haar hart een keer oversloeg. Ze kon het niet nalaten hem goed te bekijken. Hij was niet echt jong meer, geen pretty boy die uit een reclame gestapt zou kunnen zijn. Het haar wat nat op zijn hoofd plakte had al wat grijstinten en was vroeger dikker geweest. Rondom zijn ogen waren al vaag wat kraaienpootjes te zien en omdat zijn shirt zo tegen zijn lijf plakte kon ze zien dat hij niet compleet afgetraind was, al was zijn lichaam ...