Beginnersmelodie - Sex Verhalen

Beginnersmelodie

Ik ben nog nieuw in deze wereld. Ik ben een paar keer bij hem thuis geweest waar hij geduldig en vaardig meer geheimen van mijn lichaam blootlegde dan ik zelf ooit had gedacht dat ik had. Hij leerde mij hem te vertrouwen. En te gehoorzamen.

Dit keer laat hij mij naar een ander adres komen. Ik stap een donkere ruimte in met een witte vloer. Eén felle spot schijnt schuin van boven en vormt een scherpe cirkel op de grond. Eromheen verdwijnt de kamer al snel in het duister. Hoe groot het hier is kan ik niet zien.

“Kleed je uit en ga in het licht staan.”

Ik richt mijn blik op waar zijn stem vandaan komt en zie vaag zijn contouren. Hij beweegt niet. Even aarzel ik. Eigenlijk wil ik hem zien. In zijn ogen kijken en dat vertrouwen voelen. Maar ik heb al voldoende geleerd om beter te weten en begin me langzaam uit te kleden.

Ik word me ineens heel bewust van mezelf. Staat hij te kijken? Doe ik het goed? Wat wil hij eigenlijk, een striptease, of juist niet? Ik probeer zo normaal mogelijk mij uit te kleden, alsof ik naar bed ga. Maar ik voel elke beweging. Elke knoop die ik losmaak, elke centimeter stof die langs mijn lichaam schuift. Lekker dan! Als alleen dit al zo’n effect heeft, wat staat me dan nog meer te wachten?

Ik sta nu in mijn

en aarzel weer. Mijn kleren heb ik naast me op de grond laten vallen. Ik weet ook niet waar ik ze kwijt moet. “Alles,” hoor ik hem zeggen. En ik gehoorzaam.

Ik stap de lichtbundel in. Het licht weerkaatst op de witte vloer en ...

... verblindt me zowel van bovenaf als van onder. Ik probeer te zien waar hij is, te horen, te voelen. Hij neemt zijn tijd. Ik heb me nog nooit zo bewust gevoeld van mijn naaktheid. Ik voel zijn ogen over elk deel van mijn lichaam gaan. Mijn tepels worden hard. Raakten zijn vingers me maar aan!

Eindelijk – eindelijk! – laat hij zich horen, weet ik waar hij is en stapt hij de lichtcirkel in. Hij is volkomen gekleed, gewoon alsof hij net terugkomt van boodschappen doen of zo. Er speelt een vage glimlach om zijn lippen en even kruizen onze blikken. Tot mijn opluchting zie ik in zijn ogen dat wat mij heeft geleerd hem te vertrouwen en ik glimlach. Maar zijn ogen dwalen al over mijn lichaam. Ook zijn glimlach is weg. Hij pakt mijn polsen en beweegt mijn armen naar boven mijn hoofd, waar hij ze neerzet met de handpalmen tegen elkaar en de vingers recht. Met een zelfde nonchalance, alsof hij met een pop speelt, stuurt hij met een tikje van zijn voet mijn benen uit elkaar tot een lichte spreidstand. En vervolgens loopt hij weg, zonder me nog aan te kijken. Ik weet wel betere dan me te bewegen of hem na te kijken.

Het duurt ook niet lang. Vanaf achter legt hij een smalle riem om mijn heupen en gespt die vast. Ik voel de kilte van metalen dingen. Ringen? Dan grijpt hij tussen mijn benen door en trekt een andere riem, die aan de voorkant hing, vrij strak aan naar achter. Ik draag een tuigje! Maar nog voordat ik aan deze sensatie kan wennen staat hij voor me en pakt mijn borsten. Hij kneedt ...